SOWA OPAC : Gminna Biblioteka Publiczna im. Adama Mickiewicza w Gogolinie

43500

Książka

W koszyku

oceń

Dziesięć godzin / Maria Nurowska. - Warszawa : Prószyński Media, 2017. - 262, [1] strona ; 21 cm.

Autor

Nurowska Maria (1944- ). Autor

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Pinior, Józef (1955- ) Diabeł Politycy Sędziowie Władza państwowa Postawy Polska

Gatunek

Powieść polityczna Powieść obyczajowa Fantastyka

Pragnienie władzy i pieniędzy zmienia ludzi. Widząc zniekształcony obraz rzeczywistości, łatwo o błąd. A błędy kosztują. Słono kosztują.

Małgorzata jest sędzią. Niejednokrotnie musi podejmować trudne decyzje. Tym razem przed jej obliczem staje Józef Pinior, legenda Solidarności. Małgorzata ma zdecydować, czy uwzględnić wniosek prokuratury o jego aresztowanie. Tymczasem w państwie polskim źle się dzieje. Do władzy dochodzi partia człowieka ogarniętego szałem dominacji. Nie ma odwagi rządzić jawnie, więc robi to z ukrycia. Jego kontrowersyjne decyzje podpisuje „garnitur”, człowiek bez twarzy i kręgosłupa moralnego. Nic dziwnego, że ta sytuacja przyciąga uwagę diabłów. Fagot i Woland przypatrują się wydarzeniom i już wiedzą, że to idealna pożywka dla ich działań. Pragnąc zła, czynią dobro, wyzwalając naród spod dyktatorskiego jarzma. Maria Nurowska nie pozostaje obojętna wobec tego, co dzieje się tuż obok. Jej głos w sprawie jest jak doskonały komentarz polityczny i wskazówka na jutro. Inteligentne nawiązanie do „Mistrza i Małgorzaty” Bułhakowa nadaje opowieści niepowtarzalny ton. Nakazuje zastanowienie i wyciągnięcie wniosków. Odwrócony obraz rzeczywistości za oknem nie może być stałym rytmem dnia! Mówią, że kłamstwo powtórzone dwa razy, nawet jeśli jest całkowitym zaprzeczeniem prawdy, tą prawdą się staje. Może czas zacząć się bać? [ksiazkiweterze.pl]

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia Gogolin

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-311.2 (1 egz.)

Recenzje:

Nigdy wcześniej nie czytałam książek Marii Nurowskiej. Nie przepadam za nurtem tzw. prozy kobiecej – nie przez wzgląd na wysublimowany gust i czytelnicze ambicje, ale na niską tolerancję kiczowatych dialogów i czarno-białych postaci w książkach tego typu. Ze wstydem przyznaję się: błądziłam. Przeczytałam najnowszą książkę Marii Nurowskiej i już sięgam po jej starsze powieści. Dziesięć godzin, czyli ta ostatnia, jest literackim weto autorki wobec obecnej sytuacji politycznej. (...) Na okładce Wydawca umieścił jej wypowiedź: Ta książka zrodziła się z mojej niezgody na to, co się dzieje wokół mnie, i przekonania, że nie można milczeć.
Powieść jest nawiązaniem do Mistrza i Małgorzaty Michaiła Bułhakowa. Nawet bohaterowie są ci sami: Woland, Asasello, Behemot, Fagot. Tym razem przybywają jednak nie na Patriarsze Prudy w Moskwie, w ateistycznym Związku Radzieckim, lecz do Warszawy, w katolickiej Polsce. Podobnie jak u Bułhakowa – fabuła książki Nurowskiej zbudowana jest na frapujących paradoksach. W Moskwie Szatan stał na straży fundamentów chrześcijaństwa. Tutaj, w katolickim kraju, wysłannicy z piekła mają na celu obalenie obecnego rządu, ponieważ działający (rzekomo) w imię katolickich wartości politycy zapominają o przyzwoitości. I znów aktualny staje się cytat z Fausta J.W. Goethego: Jam częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie czyni dobro.
W Dziesięciu godzinach co krok znajdujemy przykłady surrealizmu i absurdalnego humoru, jakby żywcem wzięte z książki Bułhakowa. Najwyraźniej widać je w opisach dywersyjnej działalności Asasella. Pojawiają się wyraźne odnośniki do osób piastujących współcześnie najważniejsze funkcje w Rzeczpospolitej, które stawiane są w tak zabawnych sytuacjach, iż podczas czytania trudno powstrzymać się od śmiechu.
Jakby dla przeciwwagi, na tle polityki, katastrofy lotniczej nad Smoleńskiem, wycinki lasów, czarnych parasolek itd., jak promień światła w tunelu rysuje się nie mniej ważny wątek powieści: historia Małgorzaty. Bohaterka jest sędziną i w całej szatańskiej intrydze odgrywa istotną rolę. Wzorem Bułhakowa – wraz z Małgorzatą pojawia się Mistrz. I miłość, która – tak jak czasem w życiu bywa – przychodzi późno, wydarzyć się nie powinna i dlatego właśnie się wydarza. Opozycjonistów „literatury kobiecej” mogą kłuć w oczy opisy rozkwitającego uczucia, ale koniec końców prawdopodobnie przyznają mi rację – jest to wątek potrzebny. Odrobina lukru w morzu groteskowej goryczy.
Powieść – traktowana zupełnie na serio – nie wszystkim się spodoba, ale też nie takie jest jej zadanie. Nurowska, oddając czytelnikowi tę książkę, rozkłada ją przed nim jak czarny parasol. Jak dobrze wiemy – gusta i poglądy są różne. Niektórzy z nas wolą kolorowe parasole.
Maria Mazur-Prokopiuk Biblioteka Kraków